Lief lichaam... Wat hebben we eigenlijk al een jarenlange haat-liefdeverhouding.
Eigenlijk meer haat dan liefde... En dat stemt mij verdrietig. Verdrietig dat ik niet wat liever voor je ben geweest.
Ik zie nu in dat ik meer voor je moet zorgen en dat ik lief voor je moet zijn.
Als klein meisje liet je mij al in de steek.
Astma en hier en daar ontstekingen...
Dus had ik veel medicatie nodig.
Later begon ik steviger te worden... en ik haatte je, omdat ik nergens bij hoorde.
In plaats van lief te zijn, voedde ik jou nog meer met suikers om me beter te gaan voelen. Maar dat werkte natuurlijk helemaal niet.
Ik begon jou te verstoppen onder mijn kleding, niemand mocht jou zien.
Als ik in de spiegel keek, haatte ik jou.
Daarna begon je mij nog meer in de steek te laten. Ik kreeg last van hypermobiliteit...
Leuk hoor, voor al die artsen een proefkonijn zijn. En in plaats van een actieve jonge dame te zijn, werd ik steeds meer vermoeid en dikker, en kreeg ik pijn in mijn benen. Dat werd later duidelijk: lipoedeem...
Je hebt mij twee mooie kinderen gegeven, daarvoor ben ik erg dankbaar.
Maar tussen deze mooie kinderen door heb je ervoor gezorgd dat ik vijf kleine ministerretjes heb gehad. Het vertrouwen in jou is een tijd weggeweest.
Twee mooie kids, beiden met een keizersnede... Maar die snee, dat boeit mij niet hoor. Ik ben trots op mijn mooie kinderen.
Maar toen ineens werd ik zieker en zieker... Mijn lichaam vervuild met ruim 8.000 pillen voor misdiagnoses. Ik had een ernstig B12-tekort... Weer liet je mij in de steek.
En zo fijn, die onkunde van de artsen daarin.
Ik verloor mensen in die tijd; ze noemden zich vrienden. Jij pakte stukken leven van mij af, waar ik nog steeds boos over op je ben. En ik voel me enorm schuldig omdat ik vele momenten niet met mijn kinderen kon delen omdat ik zo ziek was.
Daarna besefte ik me dat er iets moest gebeuren... Ik ging voor je opstaan, ik moest liever worden voor jou. Want zelfmedelijden hebben werkt niet.
Ook al heb je destijds gefaald, ik kon jou niet in de steek laten.
Langzaam krabbelde je op en werd je steeds gezonder.
Maar het jojoën met het gewicht bleef maar doorgaan.
Je maakte mij blij met hardlopen... Wat voelde ik mij super! Ik was trots op jou! Voor het eerst kon ik mezelf in de spiegel aankijken en zei ik tegen jou: ik hou van jou. Een bevrijding en een supergevoel...
Maar al heel snel liet je mij weer in de steek... Een rugoperatie volgde, artrose... daarna ook nog eens fibromyalgie en ook die beginnende overgang...
Het gewicht, alles zat er weer aan.
Ik ben of te streng voor je, of ik laat alles los... Ik kon nooit de balans vinden om het goed te houden voor je. Ook veel stress en doordat ik jou geen me-time gaf, was niet helpend.
Maar ondertussen ben ik al wel jaren gestopt met roken, sorry dat ik je extra belast heb daarvoor.
Maar binnenkort zal daar verandering in komen. Het is nooit te laat!
Sorry dat ik jou niet eerder omarmd heb en beter voor je gezorgd heb. Dat ik het af liet hangen van de buitenwereld. Dat ik niet luisterde naar jouw innerlijke stem.
Ik zal je serieus nemen en ik hou van jou!
Ik zal goed voor jou zorgen, erewoord.
#liefdesbrief
#aanmezelf
#liefvoorjelijf
#sorry
#haatliefde
Reactie plaatsen
Reacties